Menselijke maat

We zijn met de laatste financiële afwerking van 2020 bezig. Het lijkt niet best. Ik kijk liever vooruit dan achteruit, maar dat is wel lastig met zo’n groot financieel gat. Maar we zijn er nog. Er zijn ergere dingen. Als ik de slachtoffers van de toeslagenaffaire zie, springen mij de tranen in de ogen. Ze dachten hun leven op de rit te hebben met een mooie baan en de kinderen een paar dagen per week naar de opvang. Dan klopt er mogelijk iets niet waarna de belastingdienst, de media en de samenleving hen ten onrechte als fraudeur hebben weggezet, behandeld en veroordeeld.

Ik vind de macht van overheden en het gemis aan menselijke maat zoals in deze affaire doodeng. Ik zag hoge piefen en politici in het bankje bij de onderzoekscommissie. Sommigen arrogant, anderen schaamden zich en weer anderen keken verdrietig. Het leken wel echte mensen. Ik heb er grote twijfel aan of ze gestraft gaan worden voor het leed dat ze anderen hebben aangedaan.

Ambtenaren en beleidsbepalers zijn echt wel van goede wil. Ze nemen echter foute beslissingen, gedwongen door logge systemen en mensen die hun verantwoordelijkheid niet durven te nemen. Soms is het nog erger: dan worden ze vanuit de top gedwongen foutief te beslissen. Dat gebeurde bij de fiscus, maar ik vrees dat dit bij meer logge overheidsinstanties zo gaat. Mensen beslissen zonder dat ze enige kennis hebben hoe het in de praktijk werkt of uitwerkt. Op lagere niveaus is er empathie, maar hoog in de ivoren toren bekommeren de meesten zich alleen om hun eigen goede positie.

Het kabinet is inmiddels gevallen. De politieke verantwoordelijkheid is genomen. Ik heb respect voor CDA‘er Omtzigt en SP‘er Leijten. Een goede samenwerking tussen twee sterk verschillende politieke partijen die hart hebben voor de medemens.

De politici moeten luisteren naar de maatschappij en niet alleen naar de eigen persoonlijke dingetjes. En vooral ook altijd luisteren, niet alleen in verkiezingstijd. Nu die nadert, draaien de lijsttrekkers weer alle kanten op om maar te kunnen scoren op 17 maart. Waar ik vooral van gruwel is dat ze stigmatiseren om zichzelf te profileren.

Wij boeren hebben ook te maken met grote krachten van buitenaf. Je ziet het bij de coronasteunmaatregelen. Na een jaar is er nog steeds geen goede regeling voor de kalverhouderij. Het stikstofdossier kon wel eens de nieuwe toeslagaffaire worden: politiek gekonkel, eigen projectjes en dubbele agenda’s. Het ergste is dat er in deze totaal geen vertrouwen in de overheden is. Als vertrouwen ontbreekt, kun je het echt vergeten.

Ik denk dat 99% van de mensen het goed wil doen. Als je honderd boeren hebt, zit er altijd wel een klojo tussen. Hetzelfde geldt voor ambtenaren en politici. Fraudeurs moeten we aanpakken, natuur moeten we koesteren, goede zorg moet voor iedereen bereikbaar zijn en we moeten voldoende gezond voedsel hebben voor iedereen.

We moeten allemaal even uit de extremen gaan en empathie krijgen voor alle lagen, culturen en achtergronden van onze medemensen. Als we bereid zijn wat te geven en te nemen, ben ik ervan overtuigd dat we na deze donkere rare coronatijd wederom licht zien.

Hans Luijerink
Rosékalverhouder in Overdinkel (Ov)

(column overgenomen uit weekblad Boerderij)