Achterlaten wat je hebt opgebouwd

We kunnen het ons niet voorstellen: je spullen inpakken, niet méér meenemen dan je nodig hebt en vertrekken. Alles achterlaten wat je ooit hebt opgebouwd en waar je je hele leven voor hebt gewerkt. Om later misschien terug te komen en te zien dat alles anders is.

Onzekerheid, het sloopt je. Want zonder dat je er bewust aan denkt, denk je er toch aan. Het is iets wat je de hele dag meeneemt en ook zorgt dat je de mooie momenten die je vroeger beleefde niet meer zo bewust beleeft. In je achterhoofd zit het als een klein stemmetje dat zich steeds weer meldt. Want was als…?

Wat als we niet meer verder kunnen? Wat als er geen oplossing komt? Is het dan over?

En dat is iets wat steeds vaker ook in mijn gedachten opkomt. Want wat als de nieuwe stal - waarvoor we de papieren drie jaar geleden voor het eerst hebben ingediend - er niet komt? Een nieuwe stal die niet voor uitbreiding zorgt maar voor vervanging van oude stallen. Is het dan over? Wat is ons alternatief om aan toekomstige eisen te voldoen? We willen niet groter worden. Alleen meer comfort geven aan onze dieren en voldoen aan de regels die men aan ons stelt.

Doordat regels veranderen en duidelijke kaders ontbreken, komen we steeds geen stap verder. En wanneer er eindelijk eens stappen gezet zijn, is er weer iets dat alles verandert waardoor we twee stappen achteruit zetten. Diegene die de laatste jaren ook met een nieuwe vergunning bezig zijn geweest, zullen dit proces herkennen. Diegene die dat nog moeten doen (bijvoorbeeld alle Brabantse veehouders die vóór 1 januari 2024 een nieuwe vergunbare aanvraag bij de gemeente moeten hebben liggen) wens ik heel veel succes.

Na jaren wachten en wijzigingen doorvoeren is in ons geval dan eindelijk het einde in zicht. Tenminste dat dachten we. Plotseling is er ‘iemand’ die ‘iets’ van onze aanvraag vindt. Iemand die ik nog nooit gezien heb maar die blijkbaar al mijn gegevens mag hebben. Waarom en met welk doel? We weten het niet. Ach, eigenlijk weten we het wel en dat maakt mij bang en onzeker.

In het verleden vroeg een buurtgenoot mij eens: Ben je niet bang wanneer je je bedrijf openstelt en aan iedereen uitlegt wat jullie doen, dat je kwaadwillende bezoekers binnen krijgt die niet gewenst zijn? Ze refereerde daarbij aan verschillende mediaberichten waarbij bezoekers filmpjes plaatsten van beelden waarbij de eigenaar zich er niet in herkende. Ik antwoordde: voor díe bezoekers ben ik gek genoeg nooit bang geweest. Ook voor bezoekers die sceptisch zijn over ons vak heb ik me nooit angstig gevoeld. Voor de eerste groep hebben we een prima bewakingssysteem op vier poten rondlopen en voor de tweede een grote pot koffie, een dosis enthousiasme en een wegwerpoveral. Natuurlijk hoeven ze na afloop nog steeds niet met mij eens te zijn, maar wanneer ze een bedrijf van binnen zien en het verhaal horen van de boer, draait hun mening toch meestal bij, en anders hebben we het in ieder geval geprobeerd.

De eerstkomende tijd gaan we maar verder in gesprek met onze adviseurs, over hoe het nu verder moet. Gelukkig komt de zomer eraan, en gaan we ervan uit dat de zon hier binnenkort weer volop schijnt.

Evelien Smit
Kalverhoudster in Nieuweroord