Met andere ogen kijken

In mijn beleving gaat de tijd steeds sneller, alles vliegt voorbij. Komt dit omdat er altijd wat te doen is op de boerderij of omdat stilzitten best lastig is als er steeds een nieuw punt komt op het ‘to do’-lijstje. Sommige dingen zijn dringend, komen er even tussendoor. En wetende dat even, meestal niet even is, verschuift er weer een punt naar de achtergrond.

We zijn nu zeven maanden onderweg met het koppel kalveren dat in de stal staat. Van klein is al een poos geen sprake meer. We zien ze veranderen; het ene moment gaan ze de lucht in om vervolgens weer de breedte in te gaan en zo gaat het steeds weer opnieuw tot de laatste weken. Ik blijf het fascinerend vinden, vooral met de huidige regels komt het steeds meer aan op de stuurmanskunsten van de boer.

Waar we vroeger met gemak grepen naar antibiotica, grijpen we nu steeds vaker naar alternatieve middelen. Soms duurt het even iets langer voor het gewenste resultaat er is, maar áls het resultaat er is, zijn we helemaal blij. En soms is het gewenste resultaat er gewoon niet. We kunnen dan één ding doen: accepteren dat het niet gaat en dat we het nu doen zoals we het altijd gedaan hebben. Om daarna op weer op zoek te gaan naar een andere methode.

Soms betrappen we er ons ook op dat we niet genoeg kijken naar wat wél goed gaat. Bijvoorbeeld wanneer we bij het hok met de achterblijvers staan; kalveren die op wat voor manier niet goed meekomen. De reden van achterblijven is heel divers. Soms verdraagt het kalf het rantsoen niet goed en soms is het een longontsteking die niet goed is opgeknapt. Door ze bij elkaar te zetten, werkt het voor ons zelf prettiger in de stal maar nog belangrijker is dat we vaak zien dat de kalveren na verloop van tijd ook gewoon weer bij de groep kunnen. Het aangepaste rantsoen, een ander middel wat wordt ingezet… het zijn allemaal kleine stapjes naar verbetering.

Deze groep kalveren vraagt extra aandacht en krijgt dat ook. Hetzelfde geldt voor de groep mensen die blijven roepen dat onze manier van werken anders moet. Misschien is dat ook zo, maar het kan niet één, twee, drie. Deze groep zorgt er soms zelfs voor dat het werken voor ons niet altijd prettig meer is. Alleen met dit verschil dat de extra aandacht die we van hen krijgen niet zorgt voor het opknappen van de situatie, maar in de meeste gevallen zorgt voor verslechtering. Je wordt namelijk huiverig om wat nieuws te proberen. Immers elke stap die gezet wordt, wordt afgekeurd.

Onze dierenarts gaf ons het advies om eens andersom de stal in te lopen, neem eens een andere deur en bekijk dan eens je koppel. Blijf eens wat langer stilstaan op het gangpad bij een hok waar je trots op bent. Want ook daar ging het niet altijd zonder slag of stoot. En besef dan wat je hebt bereikt. Dat is wat telt. En misschien moeten we juist het hok met achterblijvers eens wat minder aandacht geven. Ik weet niet of het gaat werken, maar het werkt wel een stuk prettiger. Dat is een prettige constatering. Zodra de nieuwe ronde weer begint en de dierenarts weer wekelijks langskomt voor controle en overleg, staat er een groot stuk gebak voor hem klaar, dat zult u vast begrijpen!

Evelien Smit
Rosékalverhoudster in Nieuweroord