‘Mijn huwelijksaanzoek aan de melkveehouderij’

We beloofden elkaar in voor- en tegenspoed trouw. Elkaars sterke en zwakke punten te respecteren, maar ook zeker elkaar te stimuleren om samen op een hoger plan te komen en met elkaar een goed leven te hebben.

Afgelopen weken hebben we met honderden kalverhouders gesproken, en we zijn een heel eind op weg gekomen om een boerenkalvervisie te maken. Tot nu toe hebben we dat alleen nog met kalverhoudend Nederland gedaan. We moeten dit ook met onze collega’s, de melkveehouders, bespreken. Beter nog; hen een huwelijksaanzoek doen! We zijn immers een verlengstuk van de melkveehouderij in Noordwest-Europa en onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Het raakt ons beide, ‘het mannetje’ uit de melkveehouderij moet een goede plek hebben en de melkveehouder wil daar ook voor beloond worden. Ik geef hem daarin groot gelijk, maar er zit wel ontzettend veel verschil in de manier waarop die stierkalveren gehouden worden.

Ik ben ervan overtuigd dat 95% van de melkveehouders echt zijn best doet om goed voor het kalf te zorgen. Maar hoe kan het dan dat er zo’n groot verschil is in uitval? De toppers zitten op minder dan 2% doodgeboren en uitval in de beginfase. Maar er komen ook uitvalcijfers voor van meer dan 20%. Dat kan het gevolg zijn van gebrekkig management, te weinig beschikbare arbeid, slechte huisvesting of gewoon onvoldoende kennis. Een enkele botte hark zegt ‘melken is mijn corebusiness en dat kalf interesseert me niet, ’t levert toch niet wat op’. Zo iemand denkt echt te veel op korte termijn, het is een plicht om goed voor al je vee te zorgen!

Op ons bedrijf zien we dat het vaak kalveren van dezelfde melkveehouder zijn die problemen hebben. We gebruiken de meeste medicijnen op slechts enkele procenten van de kalveren. Dat geeft ergernis. En daar zit ook juist de crux. Als we in de kalverhouderij naar minder medicijnen willen, moeten we zeker onze manier van werken tegen het licht houden. Maar we hebben om dat lagere medicijngebruik te bereiken ook de hulp van de melkveehouders nodig.

Je ziet de laatste jaren hierin flink wat initiatieven, denk aan vitaal-kalf, KVS, Infokalf. Ook nemen steeds meer opfokbegeleiders de hele opfok bij de melkveehouders onder de loep. Daar worden flinke stappen in gezet. Dat baat melkvee- en kalverhouder, want als de eigen opfok van de vaarzen op een hoger plan komt, kunnen ‘onze mannen’ ook op een hoger niveau komen.

De roep om een langer verblijf van de stierkalveren op de melkveebedrijven zwelt aan. Dan moeten ze goed en eenvoudig verzorgd worden en we moeten zeker niet vergeten dat voor een goed vitaal kalf een eerlijke beloning staat. Dat zien we ook op ons eigen bedrijf: een minder kalf wordt veel te duur betaald en een goed kalf mag meer kosten.

Eigenlijk is het een huwelijksaanzoek van de kalverhouderij aan de melkveehouder: belooft u elkaar trouw in voor- en tegenspoed? Het zal best wel eens rommelen, maar we hebben elkaar hard nodig. Als we stappen willen zetten is het geven en nemen, elkaars sterke punten benutten, elkaars zwakke punten verbeteren om beide een mooi leven te hebben. Ik zeg alvast: “Ja, ik wil!”

Hans Luijerink
Voorzitter VVK

Column op Boerderij.nl