Unieke momenten

Het is voor ons tijd om afscheid te nemen van het koppel dat momenteel in de stal staat. 27 weken hebben we ze intensief verzorgd. En hoe gek het ook voor een buitenstaander klinkt, ik kan genieten van het moment dat ze weggaan. Niet omdat we nu opeens niets te doen hebben, niets is minder waar. Er moet in korte tijd heel wat werk verzet worden om alles klaar te maken voor een nieuwe ronde.

Ik kan gewoon genieten dat het ons ‘weer’ gelukt is een koppel gezonde kalveren af te leveren. Een ronde maken we als gezin intensief mee, de ups en down’s en dat betekent wanneer er problemen zijn dit ook vaak aan de keukentafel besproken wordt. Eenieder doet het op zijn manier, een bedrijf runnen. Wij op de onze. Voor onze kinderen is het soms best wel eens schakelen, wanneer er een activiteit in de planning staat en deze op het laatste moment wordt afgeblazen. Achter zit het even tegen, we schuiven het even uit. Van uitstel proberen we nooit afstel te maken.

Zijn ze er minder van geworden? Ik geloof het niet. Ze zijn opgegroeid met een bepaald verantwoordelijkheidsgevoel dat ik soms best wel eens mis bij andere jongeren. Zo kwam er een stageloopster na een paar dagen opeens niet meer opdagen…het viel toch tegen, het werk. Het is niet dat onze kinderen ‘moeten’ helpen. Wanneer iemand dit met tegenzin doet, mag hij verdwijnen richting huis. Immers de concentratie is er niet, de sfeer wordt er niet beter en het belangrijkste: we kunnen het dan net zo snel zelf doen. En eerlijk is eerlijk: die momenten kwamen gelukkig weinig voor.

Dat het werk sneller gaat met plezier, daar kwamen we deze dagen volop achter. “Hoe laat vannacht?”, is een geregelde vraag afgelopen weken. Wat is het dan geweldig om te zien dat wanneer de vrachtwagen het erf oprijdt, je de jeugd de overall ziet aantrekken. Om vervolgens het werk even samen te doen, het laden van de wagens in de nachtelijke uren ondanks dat er na de nacht nog een volledige werkdag voor hen volgt.

Waar ik vroeger vaak tegen de kinders zei “Pas op!” klinkt het tegenwoordig vaak andersom en werken we samen waarbij één woord genoeg is om te begrijpen wat de ander bedoelt. Het is ook een teken dat ze hun mannetje staan, weten van de gevaren, maar niet bang. Dat ze zich niet zomaar uit het veld laten slaan en bij tegenslag de schouders er weer onder zetten. En misschien kenmerkt dit juist wel de jeugd waar ik van hou. Niet zeuren maar aanpakken, om na het werk tijd te maken om samen wat te drinken en te kunnen ouwehoeren met de trots dat we het weer mooi gedaan hebben.

Ja, het houden van kalveren heeft echt unieke momenten.
Wat houd ik daar toch van!

Evelien Smit
Kalverhoudster in Nieuweroord