Regionale kringloop

Ik ben er helemaal klaar mee, met die corona. We zaten tien dagen in quarantaine omdat een van onze kinderen het heeft gehad, gelukkig zonder er ook maar iets van te merken. Onze medewerker moest ook tien dagen thuis blijven na een positieve test. Maar het spotje van de overheid luidt niet voor niets ‘corona is nog niet klaar met ons’. Zojuist zijn weer strenge eisen en een bijna complete lockdown afgekondigd die minstens vier weken zal duren.

We hadden gehoopt en gedacht dat tegen oktober, november de prijzen van de kalveren weer op een normaal niveau zouden zitten. De tweede golf met weer een lockdown kan echter voor veel kalverbedrijven de nekslag zijn. Sinds maart worden de variabele kosten (kalf, voer, water, elektriciteit) niet vergoed, laat staan de vaste kosten. Elk kalf dat richting slachterij gaat, neemt veel geld mee.

Als je aan het eind van de tunnel een lichtje ziet, kun je je daar naar toe vechten. Als je het dan uiteindelijk haalt, wellicht bont en blauw maar wel voldaan want de strijd is gewonnen, kun je vrolijk verder. Maar als je al aangeslagen bent en het licht raakt verder weg, krijg je mentaal zo’n dreun dat ik me kan voorstellen dat je er de brui aan geeft.

Het past totaal niet bij me om zo negatief te zijn, maar de zorgen zijn erg groot op veel kalverbedrijven. Als je voor deze prijzen door moet, houdt het vanzelf op; vooral omdat het perspectief weer vooruit geschoven is.

Van de overheid hoeven we niet veel te verwachten. Die heeft tot nu toe nog geen hand uitgestoken naar de kalverhouders. Ze zullen wel blij zijn als weer een deel van de veehouderij wordt opgeruimd. Maar dan heb je als overheid wel een groot bord voor de kop. Als ik om me heen kijk hoeveel stress en verdriet het op veel bedrijven teweeg brengt dan verwacht je ook van linkse en christelijke partijen meer steun. 'We laten niemand vallen', zo begon het in de coronacrisis toch?

In Zomergasten zei minister Schouten dat de Nederlandse landbouw naar kringloop moet en zich bij aankoop van grondstoffen en verkoop van producten moet richten op Europa. En laat nu juist onze sector daarin hoog scoren. De grondstoffen komen bijna allemaal uit Noordwest Europa en 90 procent van ons kalfsvlees wordt ook weer in Europa gegeten. Het is echt een Europees product dat voorkomt uit Noordwest Europa, het kerngebied van de melkveehouderij.

We hebben net de maisoogst binnen. De helft van onze snijmais wordt ‘geïmporteerd’ uit Duitsland, maar de wagens rijden hier om de kerktoren net over de grens. Ook onze Duitse nuchtere kalveren worden verzameld op een uur rijden van ons bedrijf. Een regionale kringloop, kleiner kan bijna niet. Het woord import past hier niet eens bij.

Ik denk dat het goed is dat de beleidsbepalers eens op een kalverbedrijf komen kijken hoe het werkelijk is, boerengezinnen onder ogen komen waar op dit moment veel verdriet en frustratie is. Dat ze zien hoe de kalverhouderij in elkaar steekt, hoe relatief importen zijn, wat we doen aan duurzaamheid door klimaat neutraal te zijn, hoe vooruitstrevend we zijn in dierenwelzijn en antibioticareductie en niet te vergeten hoe ontzettend veel reststromen van de voedingsmiddelenindustrie we wegwerken in het voer. Als beleidsbepalers en een paar nuchtere kalverboeren de koppen eens bij elkaar steken, moet er voldoende perspectief te bieden zijn.

Want we staan er als kalverhouderij gewoon goed op, aan die kringloop voldoen we. Er zal her en der wat bijgeschaafd moeten worden en daar is elke kalverhouder wel toe bereid. Maar als de markt je murw slaat en je probeert als kalverhouder je gezinsbedrijf in de benen te houden, dan is het heel begrijpelijk dat je de stortvloed van Haagse regels naast je neer legt. Eerst maar eens zien te overleven.

Hans Luijerink
Rosékalverhouder in Overdinkel (Ov)

(column overgenomen uit weekblad Boerderij)