' Opfok op stro arbeidsintensief maar ook reclameplaatje'

Om transportstress bij de kalveren te voorkomen en de resultaten van hun driehonderd afmestrosés verder op te schroeven, zijn Inge en Henry Woltinge uit Pesse (Ov) in 2021 gestart met de eigen opfok van rosékalveren. “We merkten dat de starters toch een week nodig hadden om aan alles te wennen: ander voer, andere stal en ze hebben ook gereisd wat een stressfactor is”, vat Inge samen.

In overleg met de adviseur van voerleverancier Fuite is een oude varkensstal op het erf omgetoverd tot opfokstal. Inge en Henry hebben gekozen voor opfok op stro omdat de jonge dieren bij de melkveehouders ook op stro staan. De overgang is zo minimaal.

In de oude varkensstal is plaats voor honderdvijftig opfokrosés, verdeeld over drie afdelingen van vijftig kalveren. Elke afdeling heeft vijf hokken: drie van twaalf kalveren en twee van zeven. De jonge kalveren komen meteen in de groep en krijgen melk via een speenbak.

De eerste dag na aankomst moeten de kalveren geholpen worden bij het drinken van de melk. “Daarom zijn we altijd met z’n tweeën. De kalveren die het niet snappen helpen we naar een speen. Na twee dagen kennen ze het allemaal en binnen een week heb je er geen omkijken aan.” Het voeren van melk duurt vanaf dat moment twee keer per dag een half uur.

Twee keer in de week wordt het stro bijgestrooid in de opfokstal. Als ze er een week in staan, worden de dieren geselecteerd op drinksnelheid. Inge: “De eerste dagen sta je steeds tussen de dieren. Dan zie je welk kalf snel drinkt en welk kalf langzaam. De nummers van de trage drinkers zetten we op een bord vooraan in het hok zodat we ze extra in de gaten kunnen houden. Als ze langzaam blijven drinken zetten we de trage drinkers na een week bij elkaar in een hok.”

Elke tien weken wordt de opfokgroep doorgeschoven naar de afmeststal, als die voor de helft leeg is na afleveren. Nu ze de kalveren zelf opfokken, zien ze een groot verschil met voorheen. Inge weet niet precies hoeveel de eigen opgefokte kalveren zwaarder zijn, maar ze schat dat dit gemiddeld 10 kg is. Daarnaast zijn ze veel ronder en gespierder. “De kalveren groeien in één keer door, zonder terugval.” De ondernemers merken dat ook aan het antibioticagebruik. Voorheen moest er regelmatig een kalf behandeld worden als ze in de afmeststal arriveerden. Dat is nu verleden tijd.

Na het verplaatsen van de kalveren naar de afmeststal wordt de opfokstal schoongemaakt. De hekken gaan er uit en worden door Henry gereinigd. Vervolgens verwijdert hij met een shovel de stromest. Deze belandt achter de stal op een mestplaat. “Het kost Henry twee dagen werk”, zegt Inge. Met deze aantallen is dat goed te doen. Als je tweeduizend kalveren hebt, is dat natuurlijk lastiger. Maar ja, wij willen niet per se groot zijn.” De stalmest brengen de ondernemers in het voorjaar op het land bij akkerbouwers in de buurt. Er is veel vraag naar stalmest.

Inge en Henry vinden hun manier van kalveren houden een mooie reclame voor de sector. Ze snappen dat hun manier van werken niet voor elke rosékalverhouder is weggelegd. Het kost namelijk wel meer werk. Van de andere kant zitten er ook duidelijke voordelen aan en vertellen ze een duidelijk verhaal aan klanten die bij hen aan huis kalfsvlees kopen. “Er wordt in Nederland veel gediscussieerd: over diergezondheid, antibioticagebruik en dierenwelzijn. Dit is gewoon een reclameplaatje: geen discussie over roosters en eenlingboxen en de kalveren zijn gezond. Het is gewoon een leuk systeem.”