Gewoon, een klein berichtje dat je aan iemand denkt

Het zijn de woorden op de kaarten die mij raken. Eigenlijk raken ze me steeds meer. Het zijn woorden waarbij je tranen mag laten. Woorden die een brug bouwen tussen de emoties. Fijne woorden dus. 
Maar er zijn ook andere woorden. Woorden die kwetsen. Die komen vaak vanuit de journalistiek, of vanuit Den Haag. Als je constant wordt weggezet als de schuldige, de storende factor… Als feiten niet meer op waarheid berusten maar op aannames, of op grapjes om zelf te scoren waarbij je niet meer nadenkt tot hoever je kunt gaan? Dat is satire, en dat doet pijn.

Selectieve feiten
Aan selectieve feiten heb ik ook een broertje dood. De boerenprotesten die momenteel overal gaande zijn in Europa, en waarbij het ‘journaille’ vertelt dat het gaat om een kleine korting op die hele grote subsidies van boeren. Waarom duikt men er niet dieper in. Het is niet alleen het geld. Er zijn zoveel kleine dingen die zorgen dat de emmer een keer overloopt.

En die emmer loopt langzaam steeds verder over.

Het legen van de emmer kan op verschillende manieren. Het kan zijn dat er een ongekende vechtlust bij je loskomt. Als je dat als groep oppakt, kun je samen bergen verzetten. Dat hebben wij bij onze boerenprotesten gezien. Maar het kan ook zijn dat de spirit weg is, de lust om verder te gaan met het bedrijf ontbreekt. Op sommige bedrijven leidt het zelfs tot persoonlijke drama’s…

Aantallen lopen op
Feit is dat steeds meer boeren nadenken om te stoppen. Ook in onze sector lopen de aantallen op. Stoppen of doorgaan is intussen een vast onderdeel van de gesprekken aan boerenkeukentafels. Onlangs zei een van onze kinderen “stoppers zijn boeren zonder opvolger, maar vroeger verkocht je het bedrijf toch aan een ander, waarom kan dat opeens niet meer?”.

Is het misschien omdat de drive eruit is, of omdat het de makkelijkste weg is? Een opvolger hoeft het niet op de dezelfde manier te doen als zijn voorganger. Hij of zij moet wel de kans krijgen te starten met zijn droom. Want elke droom begint klein. Zo was onze droom twintig jaar geleden om weer boer te zijn. En ook die droom kwam uit. Het is niet altijd makkelijk geweest, maar we zijn altijd gesterkt door familie en vrienden om ons heen. Mensen die we eigenlijk nooit genoeg hebben bedankt, want het was zo vanzelfsprekend dat ze er waren.

Kaartje sturen
Laten we daar eens bij stilstaan. Waarom sturen we elkaar niet vaker een kaartje. Of waarom bellen we elkaar niet vaker. Gewoon, een klein berichtje dat je aan iemand denkt. Een berichtje dat voelt als een arm om een schouder. Een berichtje dat troost geeft. Het is een goed voornemen voor dit jaar. Want schijnbaar hebben we wel volop tijd om te reageren op allerlei waanzinberichten op social media waarbij we eigenlijk de maker van het bericht een podium geven. Die tijd kunnen we beter aan elkaar besteden.

Die kaartjes aan de muur blijven bij ons nog even hangen. Net zoals de woorden in mijn hoofd dat we er niet alleen voor staan.

Evelien Smit
Trotse kalverhoudster uit Nieuweroord